Eskiden, İstanbul’da, büyük şehirlerde ve bazı kasabalarda, evlerde sadece babaların girebildiği, çocukların, hatta kadınlar girmediği başodalar vardı. Şimdilerde ise üç oda bir salondan oluşan apartman dairelerine geçtiğimiz için babaların başodası yok. Mekândaki bu küçülme ile galiba babaların otoritelerinde de bir takım azalmalar ortaya çıktı. Katı otoriter olmalarını elbette istemiyoruz. Ama şimdilerde en fazla televizyon karşısında bir baba koltuğu var. Ben galiba onu bile kaybettim.

Bakıyorum, kedimiz Kül oturuyor. “Kalk kül!” diyorum, “Pıhhh!” diyor… Geçip yan tarafa oturuyorum. Eskiden esen köpüren, hikmetinden sual olmayan babalar vardı. Bunlara kısaca ‘esen baba’ demek istiyorum. Şimdilerde ise çoğunlukla esen babaların yerini ‘küsen babalar’ aldı. Babam da biraz küsen babaydı. Küsen babalar; vara yoka küser, söz gelimi yemeğe küser.